W marcu 1956 r. z inicjatywy działaczy skupionych przy Oddziale Łódzkim PTTK i przy poparciu innych oddziałów z terenu Okręgu Wojewódzkiego, wydany zostaje pierwszy numer biuletynu przynosząc środowisku turystów i krajoznawców oczekiwany od dawna serwis materiałów krajoznawczych, organizacyjnych, informacyjnych i instruktażowych. Było to nowum w działalności okręgu i przejaw swoistej aktywności społecznej turystycznego środowiska miasta. Od początku biuletyn skupiał ludzi chcących pisać o swoich doświadczeniach krajoznawczych, spostrzeżeniach i uwagach dotyczących turystyki masowej, także i turystyki kwalifikowanej. Otwarte zostało na łamach biuletynu pole dla turystycznej problematyki małych zbiorowisk wiejskich i ośrodków miejskich, co zresztą nawiązywało do najlepszych tradycji krajoznawstwa i trafnie pojmowanego regionalizmu.

Siedzibą redakcji był lokal przy ul. Piotrkowskiej 102. Od samego też początku redakcja działała dzięki społecznemu kolektywowi redakcyjnemu, w sprawach technicznych korzystając z pomocy etatowych pracowników biura Zarządu. Dla zachęty i podniesienia prestiżu autorów artykułów i korespondentów terenowych, zdecydowano się na wynagrodzenia za artykuły publikowane w biuletynie według obowiązujących stawek autorskich.

Pomimo różnorodnych kłopotów technicznych i finansowych biuletyn wydawany był nieprzerwanie. Wielokrotnie też deficyty papieru groziły zawieszeniem działalności wydawnictwa.

Wychodziło ono z tego typu kłopotów obronną ręką, oczywiście kosztem przede wszystkim objętości. W 1978 r. nie pojawił się — niestety — ani jeden numer. Zaległe egzemplarze dotarły do odbiorców dopiero na początku 1979 roku. Mimo to, ciągłość działalności redakcyjnej nie została przerwana.

Społeczna redakcja biuletynu, w różnych okresach swojego istnienia liczyła od 4 do 12 osób i działalnością swoją obejmowała przede wszystkim czynności związane ze zbieraniem i selekcjonowaniem materiałów, poszukiwaniem nowych autorów i korespondentów, programowaniem wydawnictwa i zamawianiem artykułów problemowych, opiniowaniem nadsyłanych tekstów i ich adiustacją. Prowadzono także tzw. „księgę redakcyjną” zawierającą wszelkie materiały związane z biuletynem, jak protokóły, korespondencje itp. Gromadzono też w miarę możliwości rękopisy, fotokopie, fotografie i inne dokumenty uznane za wartościowe. Biuletyn — zgodnie z założeniami nosił ideowo-użytkowy charakter uwzględniający główne działy tematyczne, takie jak:

- krajoznawczy,

- instruktażowo-szkoleniowy,

- organizacyjno-informacyjny.

W ich obrębie znajdowała się zarówno tematyka życia organizacyjnego, jak i artykuły problemowe, informacje bieżące, relacje z imprez, przyczynkarstwo i fotografia. Sporo miejsca biuletyn poświęcał działalności społecznych opiekunów zabytków oraz piosence turystycznej, prezentując zarówno ich teksty, jak i zapisy nutowe. Każdy numer zamieszczał ilustracje w postaci fotografii, rysunków i szkiców opisywanych tras. Na szczególną uwagę i dziś zasługują numery specjalne poświęcone danemu tylko miastu lub regionowi oraz numery jubileuszowe. W końcu 1983 r. postanowiono odejść od pierwotnej formuły i nazwy. Od tego też czasu do dziś funkcjonuje jako wydawnictwo Regionalnej Pracowni Krajoznawczej PTTK w Łodzi — „Wędrownik”. Odpowiadając na aktualne oczekiwania odbiorców i zapotrzebowanie na informacje związane z regionem łódzkim

w jego najszerszym — administracyjnym rozumieniu, w coraz większym stopniu stara się penetrować problematykę z obszaru obecnego województwa łódzkiego i jego obrzeży, nierzadko bezcennych przyrodniczo i atrakcyjnych krajoznawczo. Konsekwentnie prezentuje też gminy sąsiadujące z aglomeracją łódzką, zarówno w kontekście turystyki i rekreacji, jak i ich walorów gospodarczych. Promuje też miejsca i miejscowości, w których można tanio odpocząć a także osiedlić się na stałe.

Zbigniew Lipowski