Dobrze obecny

Migurski Zdzisław Józef - lat 76, zam. w Warszawie, członek PTK od 1946 r., PTT od 1949, PTTK od 1950 r. W latach 1950-2001 m.in.: sekretarz zarządu koła nr 1 przy ZG PTTK, sekretarz Zarządu Oddziału Stołecznego, przewodniczący Sądu Koleżeńskiego Oddziału Stołecznego, członek Komisji Historii i Tradycji ZG PTTK, członek Wojewódzkiej Komisji Historii i Tradycji, przewodniczący Komisji Historii i Tradycji Oddziału Stołecznego. Od 1946 r. czynny przewodnik miejski po Warszawie. Jeden z współtwórców przewodnictwa warszawskiego. Organizator turystyki, przewodnik miejski i terenowy, instruktor krajoznawstwa Polski. Odznaczony i wyróżniony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem za Warszawę, Krzyżem Powstańczym, Złotą Honorową Odznaką PTTK, Złotą Odznaką "Zasłużony Działacz Turystyki", Medalem 125-lecia PTT-PTK, Medalem 50-lecia PTTK i in.

Zdzisław Józef Migurski

Zdzisław Józef Migurski należy do nielicznego już grona naszych działaczy, którzy uczestniczyli w zjeździe połączeniowym obu Towarzystw w roku 1950. Do Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego wstąpił w roku 1946, do Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w roku 1949. Od roku 1950 tworzy na terenie Warszawy ruch turystyczno-krajoznwczy. Jest jego prekursorem w nowej, już PTTK-owskiej formie. Wielką zasługą Zdzisława było tworzenie w latach 50-tych zrębów przewodnictwa warszawskiego, z którym do dnia dzisiejszego jest ściśle związany.

Od 1950 r. do dnia dzisiejszego pełnił i pełni nadal wiele funkcji na różnych szczeblach organizacyjnych Towarzystwa. Nie sposób ich wszystkich przytoczyć. Pozostańmy jedynie przy jego niezwykłej pasji, jaką dla niego stała się historia i tradycja PTK, PTT i PTTK. Tej pasji poświęca się bez reszty. Publikuje liczne artykuły związane z działalnością tych towarzystw w publikacjach Towarzystwa, i nie tylko.

Dzięki dociekliwości połączonej z głęboką wiedzą, a także nieprzeciętnemu zaangażowaniu, udało się Zdzisławowi przywrócić pamięci wielu członków nietuzinkowych, nieprzeciętnych, wybitnie zasłużonych dla trzech naszych Towarzystw. Ich dokonania i zasługi w okresie lat 1906-2000 opisane zostały w "Słowniku biograficznym działaczy PTTK, PTK i PTT", wydanym z inicjatywy Zdzisława.

Pamięć o przeszłości jest, jak sam mówi "rzeczą świętą". Od wielu lat w dniu Święta Zmarłych z gronem przyjaciół z warszawskiego środowiska turystów i krajoznawców, przemierza wszystkie cmentarze Warszawy, pozostawiając na grobach działaczy PTT, PTK i PTTK symboliczny kwiatek i zapalony znicz. Każdego roku organizuje również spotkania zasłużonych działaczy PTTK. Bez jego pasji i zaangażowania wiele nazwisk naszych wspaniałych działaczy uległoby zapomnieniu.

W artykule poświęconym naszemu Zdzisławowi, oprócz pamięci o ludziach, nie może zabraknąć drugiej części, ciągłego poświadczania jedności Towarzystwa. Zdzisław nigdy nie przepuścił żadnej imprezy, na którą Go zapraszano albo o której słyszał. Wędrował na nią, meldował się do organizatorów i pytał - w czym pomóc. Robił też zdjęcia, które potem przekazywał do kronik imprezy lub oddziału. Był po prostu dobrze obecny, człowiek, którego towarzystwo cieszy. Zdzisław zawsze jednak mówił o Towarzystwie przez duże "T" - czyli PTTK, z którym związał całe swoje życie. Jak z rękawa przypominał zdarzenia, ludzi i anegdotycznie odsłaniał zdarzenia, które dla niego nie zdążyły pokryć się patyną czasu.

Bywał też smutny. Tak było, kiedy opowiadał o początkach swego przewodnictwa. Z opaską na ręku oprowadzał po zburzonej i odbudowywanej Warszawie. Opaska występuje też w dalszej części jego życiorysu. Zdzisław był żołnierzem września 1939, a także uczestnikiem Powstania Warszawskiego. Oprowadzając mówił o walkach takich jak On, dla których Ojczyzna była nie tylko fascynacją, ale i obowiązkiem.

Może gdzieś w Warszawie zobaczycie starszego Pana, który opowiada o dziejach swojego miasta i swojego Towarzystwa. "Moje Miasto i moje Towarzystwo" - mawia pan Zdzisław. "Moje" oznacza dla niego zobowiązanie, codziennie i ciągle realizowane. Może dlatego cieszy się takim szacunkiem i sympatią starych i młodych turystów.

Jerzy Kononowicz