Adwokat na szlaku

Koziara Ryszard - lat 67, zam. w Białymstoku, członek PTTK od 1952 r. pełniący wiele funkcji w Towarzystwie: w latach 1961-1980 założyciel i prezes Koła Zakładowego przy Zespole Adwokackim nr 2 w Białymstoku, od 1971-1981 członek prezydium Zarządu Oddziału Miejskiego w Białymstoku, od 1981 r. i nadal prezes tego oddziału, w latach 1981-89 wiceprezes Zarządu Wojewódzkiego w Białymstoku, od 1981 r. do chwili obecnej członek Głównej Komisji Rewizyjnej PTTK, a także wiceprzewodniczący Zespołu Statutowo-Regulaminowego Zarządu Głównego. Podczas studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1952-1956 organizował wiele imprez turystyczno-krajoznawczych w środowisku studenckim. Doskonalił swoją wiedzę w tym zakresie na kursach organizowanych przez PTTK. Z działaczami oddziału zainicjował powołanie Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej. Pełniąc obowiązki prezesa oddziału inspiruje działalność krajoznawczo-turystyczną wśród młodzieży szkolnej, szczególnie w zakresie ochrony przyrody, działań ekologicznych oraz utrwalania folkloru podlaskiego. Ceni i propaguje działalność regionalistyczną. Działalność społeczna Ryszarda Koziary od wielu lat w różnych ogniwach Towarzystwa spotyka się ogromnym uznaniem środowiska. Ma uprawnienia organizatora turystyki, przewodnika turystycznego. Odznaczony i wyróżniony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 40-lecia PRL, Złotym Medalem "Za Zasługi dla Obronności Kraju", Złotą Odznaką "Zasłużonego Działacza Turystyki", Złotą Odznaką "Zasłużony Białostocczyźnie", Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, Złotą Honorową Odznaką PTTK , Medalem 50-lecia PTTK i in.

Ryszard Koziara

Urodził się 3 kwietnia 1934 roku w Jeziorach koło Grodna w rodzinie rzemieślniczej, o głębokich korzeniach patriotycznych. Na jego wychowanie niemały wpływ miało miejsce urodzenia, położone między dwoma jeziorami, które porośnięte borem sosnowym swą świetlistością, ciszą i głosami ptaków oddziaływały na jego wrażliwą naturę. Tu też powracał w późniejszych latach przyciągany pasją żeglarską. W 1936 roku rodzina przeniosła się do Grodna, miasta owianego szczególną aurą, miejsca pełnego zabytków i zdarzeń o wadze państwowej. Wzrastał w cieniu zamków królewskich, kościołów, cerkwi i klasztorów. To sprzyjało ogólnemu rozwojowi i tolerancji dla innych. W szkole powszechnej uczył się w otoczeniu rówieśników różniących się na co dzień obyczajami i religią. Przeżył dwie okupacje Grodzieńszczyzny. Matka Jego wpajała swoim dzieciom miłość do ziemi ojczystej, opowiadając o jej przeszłości i znaczeniu dla obojga narodów. Zachował w swej pamięci rzekę, która w literaturze powraca echem w dorosłym życiu. Nie dane Mu było pracować dla ziemi urodzenia. Na skutek zmian granic państwowych i wejścia Grodna w skład państwa białoruskiego rodzina wraz z Ryszardem przeniosła się do Białegostoku. Tu po ukończeniu średniego wykształcenia w Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Mickiewicza wkroczył w wiek dojrzały. W swym życiorysie może zapisać pobyt w Warszawie w okresie wspaniałego zrywu narodu przy odbudowie straszliwie zniszczonej stolicy. W środowisku studenckim z zapałem propagował czynny wypoczynek. Zdyscyplinowany w swych działaniach był inicjatorem wielu imprez turystycznych i krajoznawczych, które pozostały w Jego pamięci i ludzi z Nim ówcześnie związanych. Tę piękną ideę przeniósł na teren swego zamieszkania do Białegostoku. Od 1957 roku podjął aplikację adwokacką w okręgu Wojewódzkiej Izby Adwokackiej, a po zdaniu egzaminu adwokackiego rozpoczął praktykę od 1960 roku w Zespole Adwokackim nr 2 w Białymstoku. Dzięki zdolnościom zawodowym i organizacyjnym pełnił tam obowiązki kierownika. Na awans zawodowy wpłynęła też Jego osobowość. Jest osobą niezwykle kontaktową. Ma dar zjednywania sobie ludzi o różnorodnych charakterach i godzenia sprzeczności, jakie wynikają z prozy dnia codziennego.

Kocha swoje strony rodzinne zwane dzisiaj kresami, żywi ogromny sentyment do ludzi tam urodzonych i tam żyjących obecnie. Stara się utrzymywać kontakt, tak z ludźmi, jak i z zabytkami pozostawionymi w opuszczonych stronach. Nie przesłania mu to walorów miasta, w którym osiadł. Nic więc dziwnego, że po powrocie do Białegostoku włączył się w nurt krzewienia turystyki i krajoznawstwa, gdyż miasto to stało się mu bliskie. Podjął działania w Towarzystwie, które zaakceptował, jak sam mówi, na całe życie. W nim też znalazł ludzi dążących do szlachetnych celów, które były i są przez niego akceptowane. Wrósł w ziemię białostocką i udowodnił swym działaniem, jak bardzo stało się ono miejscem kochanym i godnym upowszechniania. Działając w Oddziale Ziemi Białostockiej został od roku 1981 jego prezesem. Swej żywej naturze zawdzięcza zapał i chęć działania bez względu na przeciwności, które przez dziesiątki lat pokonywał. Był i jest animatorem rozwoju turystyki i krajoznawstwa. Ma dar przekonywania do swoich argumentów, co procentuje w działaniu programowym. Ma też umiejętność słuchania argumentów innych, co zjednuje mu zarówno słuchaczy, jak i wykonawców projektowanych zamierzeń. Dzięki temu mógł wraz z gronem najbliższych współpracowników zrealizować tak poważne zadania, jakim było powołanie Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej. Oddział, któremu przewodniczy, ma w swym dorobku udział w ogólnopolskiej akcji "Zielone Płuca Polski", "Sprzątanie Świata" i inne inicjatywy. Ryszard Koziara umie docenić rolę, jaką w naszym Towarzystwie ma do spełnienia młodzież szkolna, którą traktuje jak równych partnerów, w upowszechnianiu wiedzy o ochronie przyrody, działań ekologicznych oraz utrwalaniu folkloru podlaskiego, który jest barwny, wielokulturowy i oddaje ducha tej krainy. Potrafi wykorzystać zapał i entuzjazm młodych.

Gruntownie wykształcony w zakresie prawa, historii i sztuki, jest związany ze swym zawodem, który uprawia nie tylko dla utrzymania rodziny, którą kocha i niezmiernie dba o wykształcenie i ich dobrobyt. Poświęca też swą wiedzę Towarzystwu. W 1981 roku został po raz pierwszy wybrany w skład Głównej Komisji Rewizyjnej PTTK. Od tego momentu niezwykle skrupulatnie wypełnia przyjęte na siebie obowiązki służenia radą prawniczą i doświadczeniem życiowym. Czyni to w sposób zjednujący mu uznanie otoczenia. Od 1993 roku jest wiceprzewodniczącym Zespołu Statutowo-Regulaminowego Zarządu Głównego PTTK. Praca ta wymaga niezwykłej rzetelności, wiedzy i znajomości materii, z jaką przychodzi się borykać osobom pracującym w tym zespole. Warto wiedzieć, że jest to ciężka praca podlegająca ocenie dużych gremiów, oczekujących na załatwienie podstawowych postulatów zawartych w jednym dokumencie. Jest to niekiedy niemożliwe, czasami bardzo trudne, a jednocześnie podlegające krytyce. Mimo to podjął się tej funkcji rozumiejąc, że Jego doświadczenie i znajomość prawa będą gwarantem wykonania pracy na odpowiednim poziomie.

Marian Chudy